De AVR is in bijna alle radio's gelijk opgebouwd.

Het laatste middenfrequentbandfilter is verbonden met de detectordiode, in het onderstaande schema rood omcirkeld.
De door de detector opgewekte negatieve gelijkspanning gaat door de detectorspoel, in dit geval S34, via een paar weerstanden naar de stuurroosters van de middenfrequentbuis (hier B5) en en de mengbuis (hier B4).
Hoe sterker het op de detector ontvangen signaal, des te hoger wordt de negatieve gelijkspanning. Die op zijn beurt zorgt dat de roosters van de voorgaande buizen een hogere negatieve spanning krijgen, waardoor de buizen minder gaan versterken. Er treedt dus een stabilisatie op.

De negatieve spanning van de detector gaat ook naar het stuurrooster van het afstemoog. Hoe groter de negatieve spanning des te verder licht het het afstemoog op.

Als je met een potlood de rode lijnen volgt vanaf B6 kom je uiteindelijk bij de stuurroosters van B5, B4 en B9 uit. In andere radio's zal je vrijwel dezelfde schakeling aantreffen.
Dit is overigens het schema van een Philips BX533A.

dag Koen,

AVR werkt door bij sterkere zenders het stuurrooster van MF en/of HF buizen meer negatieve voorspanning te geven. Die negatieve voorspanning is afkomstig van een detectiediode. Je kent dus de bron en de bestemming van het signaal en dat helpt je de AVR lijn te vinden. AVR moet redelijk langzaam werken. Daarom zit in het AVR circuit minstens 1 hoge weerstandswaarde en minstens 1 grote condensator.
Ook de aanwezigheid van die onderdelen kan je een indicatie geven.

Kijk eens naar de opbouw van een gewone AVR en een gedrempelde AVR. Als je die schakelingbeelden memoriseert dan zal je het AVR circuit herkennen.

Bij omroeptoestellen zal de AVR best meevallen. Bij communicatie ontvangers kan die AVR een stuk complexer worden.

veel succes,

Eduard

Om het dan maar compleet te maken nog een informatief stukje over de buizen welke geregeld worden en dan bedoel ik niet hun functie (HF, MF, mixer) maar juist het type. Technische uitleg, je mag het overslaan

Staartbuizen
Men noemt dit type buis wel eens "staartbuizen" vanwege de vorm van de karakteristiek. Officieel zijn het buizen met regelbare steilheid. In Engelstalige buizenboeken aangeduidt als Variable Mu of Remote Cut-off Pentodes.

Variabele steilheid
De steilheid van een buis bepaald, bij een zekere anodespanning, de negatieve roosterspanning (-Ug) waarbij de buis "dicht" is (het afknijppunt). Er loopt dan vrijwel geen stroom meer. Bij een lage steilheid kan de -Ug dus groot zijn en kan het ingangssignaal ook groot zijn zonder dat vervorming optreed . Pentodes hebben over het algemeen een hoge steilheid en dus een relatief laag afknijppunt. Om nu toch grote ingangsspanningen onvervormd te kunnen verwerken is het wenselijk toch een hoge –Ug te hebben bij een pentode. Nu komt de pentode met variabele steilheid van pas. Bij een lage -Ug is de steilheid groot en vice versa. Bij een pentode met var. steilheid is het stuurrooster in het midden wijder gewikkeld dan aan de uiteinden. Als de -Ug toeneemt heeft dat een remmend effect op de elektronenstroom. Dit effect is het sterkst aan het begin en einde van het rooster. Door het wijdere midden kunnen nog altijd elektronen de anode bereiken. Dit gaat door totdat de -Ug een zodanige waarde heeft dat ook door het midden geen elektronen meer gaan, de buis is dan afgeknepen.

EAF42 v.s. EF42
Een EAF42 met Ua = 200V is afgeknepen bij een -Ug = 43V terwijl een “gewone” EF42 pentode bij -Ug = 2V al dicht zit.

De "staart"