Jac,

Ik ben het helemaal met je eens!
Men schijnt te vergeten dat de oude constructeurs misschien wel slimmer waren dan de huidige "programmeurs" (die een weerstand simuleren met een app.)!
In de tijd waarin de betreffende toestellen werden ontworpen wisten de constructeurs rekening te houden met de kwaliteit van de onderdelen die ze ter beschikking hadden.
Het kan daardoor zelfs gebeuren dat een schakeling met daarin een ogenschijnlijk equivalent modern onderdeel anders werkt dan destijds de bedoeling was...
Maar goed voor een ieder is de keus:
Restaureren,
Repareren,
of Modificeren....

Met vriendelijke groet,

Henk

De boostercondensator zorgt samen met de primaire kant van de lijntrafo voor een fixe spanningsopslingering als deze door de lijnoscillator aangestoten wordt.

Mee eens dat buizentoestellen (waar circuits meestal flink hoogohmiger zijn) misschien iets minder eisen stellen aan de boostercondensator dan dat bij transistortoestellen die meer hard schakelen het geval is.

Echter, niet vergeten: ALS je lijntrafo sneuvelt door een doorgeslagen condensator, dan heb je een probleem, vervangende lijntrafo's voor die oude toestellen worden alleen maar zeldzamer. Voorkomen is dus beter....en voor het geld voor een betrouwbaardere condensator (verwaarloosbaar) zou ik het risico niet willen nemen.

In de tijd dat onze oude toestellen nog dagelijks gebruikt werden waren lijntrafo's gewoon leverbaar (alhoewel het vervangen ervan een dure reparatie geweest zou zijn).

Kortom, gebruik goede condensators, niet zozeer t.b.v. de condensator levensduur zelf, maar voor het behoud van je lijntrafo's.

P.S.: als je een doos vol bruikbare reservelijntrafo's hebt liggen en je vindt vervangen ervan in je toestellen geen probleem, dan zou ik er inderdaad niet zo'n punt van maken...

Als Philips ten tijde van de productie van een TV een bepaalde condensator voldoende goed achtte, zou dat ook best wel eens zo kunnen zijn.

Dat is het ook. Alleen bij Philips lag het omslagpunt m.i. toch niet bij de transistortelevisies, maar al bij het 3e voorbeeld (27n, waarschijnlijk 1000 of 1300V).

Ik verwacht dat dit verband houdt met het efficienter worden van de afbuigschakeling (grotere dv/dt, betere verandering van het magneetveld in de gewikkelde componenten).

De 10u elco verbaast mij ook, zal vast een low-ESR type zijn zoals bij die afmetingen niet ongebruikelijk. Moderne elco's zouden het daar wel eens vrij kort uit kunnen houden als je ze niet zorgvuldig uitzoekt.

De 0,5u teerknol in de TX400U zal daar prima op zijn plaats geweest zijn en kan je vervangen door een gelijkwaardig exemplaar. Maar kijk uit! Er zijn meerdere gelijkwaardige types en je kunt er hier maar eentje toepassen denk ik. Papiercondensatoren konden in nieuwstaat veel beter met pulsen omgaan dan polyestercondensatoren. Vandaar dat de booster-C nog tot ver in de jaren '60 een teerknol was. Alle andere teerknollen werden door gelijkwaardige MKT'tjes (mosterd-C's) vervangen. In deze toepassing zijn die echter niet gelijkwaardig en moet je een MKP'tje monteren. Werkspanning mag hetzelfde zijn als orgineel of liefst iets meer (overdimensioneren werd toen ook al gedaan maar de productietechniek stond dat waarschijnlijk minder goed toe dan nu).

in het begin was er nog geen sprake van de boosterC, vandaar dat je de naam niet terug vind.

Bij buizenafbuiging wordt de energie uit her magnetisch circuit tijdens de terugslag gerecupereerd via de seriespaarschakeling, deze energie wordt in een C geduwd waardoor een hogere dan de voedingspanning verschijnt, vandaar de uiteindelijke naam van boosterspanning en boosterC. Bij de seriespaarschakeling is het steeds wat zoeken waar die zit, maar steeds aan de primaire kant van de trafo en dicht bij de spaardiode. In het eerste schema is dat idd C 172.
De werking van de schakeling is vrij complex, het is een soort ping-pong met de electronen tussen de spaarbuis, boosterc en de resonatie-eigenschappen van de trafospoelen. Als het niet goed werkt begint de zaak te piepen en de buizen te blozen

Bij hele oude toestellen, met 70° afbuiging valt er niet veel energie te recuperen en werd het eerder een dempcondesator genoemd. Met de jaren evolueerde het circuit en werd de functie van de booster C belangrijker.

De waarde van de booster C luistert vrij nauw voor een correcte H-weergave (voor een test kan je wel afwijken). Praktisch ligt ze ergens tussen 10 en 47 nF.

Toch even wat rechtzetten, Een defecte booster-C doet je lijnuitgangsfotrafo niet op één twee drie sneuvelen, maar je moet het niet laten duren, de buizen gaan er wel snel onderdoor.
Aangezien het vrij zeker is dat een originele booster-C binnen enkele uren er de brui aan geeft kan je hem preventief vervangen of je laten verassen door een rookspektakel

De booster-C moet pulsvast zijn (dat was hij ook 60 jaar geleden). Papiercondensatoren (teerdotten) zijn zeer pulsvast (toch voor hun tijd ) maar bestaan praktisch niet meer, dus je moet ze door iets anders pulsvast vervangen.

groeten

Kris

Hans,

Dankjewel, duidelijk antwoord. Dat de 10 µ condensator gebruikt word voor afvlakking klinkt inderdaad zeer logisch. Dergelijk grote waardes vind ik in zowel de TX400 als de TX1422 terug. In de 17 TX210 echter weer niet.

C172 is overigens een 100 pf condensator wat de spreiding in waardes waar ik in het begin over schrijf nog groter maakt

Samuel