Nou, je kan heel soms de gloeidraad nog wel lassen door er spanning op te zetten en in de juiste richting tegen de buis te tikken, maar dat is wel een heel klein kansje.

Behalve Uri Geller, zijn er nog wel sporadisch bedrijven die hier de techniek voor in huis hebben, maar die houden zich bezig met het monteren van nieuwe kanonnen in beeldbuizen. In Tsjechie zit er een die vooral de nu nog gangbare buistypes doet, in Frankrijk zit er een die zich in antieke buizen specialiseert en zelfs pyrex doet. De tientallen -vaak kleine- bedrijfjes die dit soort dingen jaren geleden nog deden zijn al lang verdwenen. De bedrijfjes die 'radiolampen' repareerden waarschijnlijk in de jaren '50 al, de bedrijven die beeldbuizen repareerden hebben het soms nog tot in deze eeuw uitgehouden, hoewel er in de loop van de jaren '70 al veel hun inkomsten zagen opdrogen omdat ze de techniek niet in huis hadden om kleurenbuizen te doen.

Met gloeidraden van buizen heb ik het nog nooit geprobeerd, maar wel met gloeilampen.
Als de gloeidraad op 1 plaats is gebroken - er moet dus niet een stuk tussenuit zijn - kan je door tikken of schudden de draadeindjes soms weer aanelkaar lassen.
Met een 12 Volt halogeenlampje helpt het al vaak door een tik tegen het lampje te geven terwijl de lamp nog in de armatuur zit.

Dit doet mij denken aan een uniek verhaal wat Henk Jesse van de E.A.F Jesse mij jaren geleden vertelde en wat ik jullie niet wil onthouden.
Destijds wilde het PTT museum (heet nu het museum voor communicatie dacht ik), de zender nabouwen waarmee Jesse als een van de eerste in de jaren 20 van de vorige eeuw verbinding maakte met Amerika, en dus kwamen ze bij Jesse om informatie. Een lade ging open en een pak met tekeningen kwam eruit, na wat gezoek bleek hij ook nog enkele onderdelen en de buis te bezitten welke hij toen gebruikt had.
De potten met reepjes aluminium en lood welke als voeding diende moesten ze zelf maar verzorgen vond hij.
Toen een poos later het geheel klaar was werd hij uitgenodigd om de zender in bedrijf te stellen. Het plezier was van korte duur, na 10 minuten gaf de buis de geest; de gloeidraad was onderbroken.
Geen probleem zei Jesse, kind aan huis bij veel laboratoria en fabrikanten vanwege alle door hem gebouwde speciale apparatuur, die laat ik wel repareren en met de buis onder zijn arm toog hij naar het Kamerlingh Onnes laboratorium, de glasblazer daar vertelde hem dat er zuurstof in de buis was gekomen vanwege het glas wat destijds gebruikt werd voor de fabricage van buizen (in feite gewoon vensterglas) en als hij daar de brander op zou zetten dan zou de buis uiteenvallen. Er was wel een oplossing, de buis ca. 10 dagen in een oven uitgloeien waardoor het glas weer homogeen werd en daarna repareren, alleen die mogelijkheid ontbrak daar.
Dan maar een telefoontje naar de bekende gloeilampen fabriek in Eindhoven.
Maar natuurlijk meneer Jesse, dat repareren wij voor u en het museum was de reactie, echter eenmaal daar aangekomen vertelde de glasblazer precies het zelfde verhaal.
Men had echter toegezegd, dus werd er een oven gereserveerd en 2 weken later had hij de buis met nieuwe gloeidraad weer in zijn bezit en kon de zender gecomplementeerd worden.
Met weemoed denk ik nog wel eens terug aan de gesprekken die we destijds voerden, maar ja, niemand heeft het eeuwige leven, ook buizen niet.
m.vr.gr.
Anton van den Oever

Hallo Ralf

Bedankt voor deze heel interessante link

Verbluffend hoe die man te werk gaat:-P

Ik had geen gedacht hoeveel werk er aan het maken van één buis voorafgaat, ongelooflijk!

Op de koop toe stelt die brave man zijn informatie en documentatie gratis ter downloading incluis zijn film!

Is een met uitroeing bedrijgt specialist

Rudy