Tis Philips en die hadden wel meer schakelingen, die theoretisch ook perfect waren.
In TV's kwam dat tot zijn recht, doordat synchronisatieschakelingen nog perfect hun werk deden, terwijl er al haast geen beeld meer door de sneeuw te zien was.
Bij deze versterkers was de kwaliteit ook veel beter dan gemiddeld. Vergelijk de prestaties maar eens met een versterker van bijv. Geloso. Kijk eens naar de distorsiecijfers.

Soundman2

De ingangsimpedantie van de eindbuizen mag je toch wel gelijkstellen aan de roosterlekweerstand.
Nee.....
Dat mag je nìèt. Vooral niet bij hogere frequenties, waarbij de capaciteit tussen anode en rooster een rol gaat spelen. Maar hoe dan ook, bij eindbuizen is de terugwerking van anode naar G1 altijd groter, omdat het schermrooster minder dicht gewikkeld is. Anders zou dat teveel stroom gaan trekken en te heet worden. Bij pentoden die geen vermogen hoeven te verwerken is de verhouding Ia tov Ig2 gewoonlijk in de orde van 4 : 1
Bij eindbuizen is die verhouding vaak 8 : 1 of nog groter. De afschermende werking van G2 is navenant minder, daar moet de ontwerper van een goede eindtrap rekening mee houden
Nico

--
een kinderhand
is ook weer gauw leeg

Deze fasedraaier word inderdaad vaak gebruikt,zo weinig mogelijk onderdelen met een goed resultaat,als ik nu een andere buis wil toepassen b.v. een ecc82, de anodeweerstand en kathodeweerstand is dan 22K wordt dan R29 ook 22K?

maar is dat belangrijk bij deze schakeling?

je hoort mij niet zeggen dat dit "belangrijk" is. Het gaat hier om een afwijking van 10%, dus vergelijkbaar met de andere symmetriefouten. De frequentieafhankelijke a-symmetrie kan echter veel groter zijn, zie ook mijn andere posting hierover.

De andere symmetriefouten zitten 'm in de tolerantie van anode- en kathodeweerstand van de fasedraaier, in de tolerantie van de roosterlekweerstanden van de eindbuizen en in de spreiding van de versterking van de eindbuizen. Bij elkaar in het ergste geval (wanneer alle fouten in dezelfde richting wijzen) dus enige 10-tallen procenten

Je weet echter zeker dat de impedanties tussen kathode en anode sterk van elkaar afwijken. De fout die dit veroorzaakt is bij voorbaat te corrigeren via de extra serieweerstand.

Symmetriefouten zijn bij klasse-B versterkers het meest hoorbaar, en bij klasse A het minst.

--
http://www.hupse.eu/radio

De spanning die de kathode van de ECC83 (ECC40) levert, wordt iets afgezwakt. Waarschijnlijk om verschillen in uitgangsspanning van anode en kathode te compenseren.

Precies dezelfde spanningsdeling heb je ook bij de anode, reken maar na. Hier wordt de spanning verdeeld tussen de anodeweerstand (47K) en de roosterlekweerstand van de bovenste eindbuis. Aan de kathode is de impedantie slechts enkele honderden ohms, en zou je zonder de extra serieweerstand waar de vraag over gaat deze deling niet hebben.

Dat de "spanning iets wordt afgezwakt" is dus alleen een andere manier om hetzelfde te zeggen, de eindbuizen moeten liefst symmetrisch worden aangestuurd.

Het is echter iets ingewikkelder. Omdat ook eindbuizen een bepaalde ingangscapaciteit hebben is er nog een tweede "spanningsdeler" die wordt gevormd door de uitgangsweerstand van de fasedraaier en de ingangscapaciteit van de eindbuizen. De extra serieweerstand maakt ook deze spanningsdeler, die frequentieafhankelijk is, ook gelijk voor beide eindbuizen.

--
http://www.hupse.eu/radio

De roosterlekweerstand van de bovenste EL84 die door de anode van de ECC83 aangestuurd wordt, heeft de normale waarde van 1kilo-ohm. De roosterlek van de andere EL84 die door de kathode van de fasedraaier aangestuurd wordt, is echter 15kilo-ohm.

ipv roosterlekweerstand bedoel ik hier de stopweerstand voor het rooster van de EL84

de schakeling is geen zuivere anode basis schakeling meer (anode virtueel aan aarde), maar een tegen gekoppelde basis schakeling.

het ingangssignaal wordt aangeleverd tussen het rooster en de nul, het uitgangssignaal wordt afgenomen tussen de kathode en de nul. Alleen is de anode verbonden met de nul d.m.v. een anodeweerstand.

Het belangrijkste verschil met een "zuivere" kathodevolger is dat de open-lus versterking bij een cathodyne lager is vanwege deze anodeweerstand. Hierdoor zal de steilheid van de buis afnemen. Verder is 1/S al een benadering, de meer precieze formule heeft een term met u + 1 en wanneer je met 1/S rekent verwaarloos je deze "+1". Voor de redenering is dit echter allemaal niet zo spannend.

Albert Preisman heeft een artikel over de cathodyne geschreven in 1960 waarin hij aantoont dat weliswaar de impedanties aan beide uitgangen sterk verschillen, maar dat de versterking precies gelijk is mits de belasting constant is. Volgens Preisman is de extra weerstand van 47 Kohm in theorie dus niet nodig in deze versterker.

Dat is natuurlijk wel interessant in het licht van deze forumvraag. Bij een tegengekoppelde klasse-B schakeling, zoals deze Philips PA-versterker, is de belasting echter niet constant (dit geldt met name bij kortstondige oversturing van de eindbuizen), en is het gelijktrekken van de impedantie d.m.v. een extra serieweerstand zeker geen overbodige luxe. Je kunt het effect hiervan op een scoop zeer goed zien. Bij een klasse-A versterker kan je deze weerstand echter prima weglaten, zoals Peter al opmerkte.

--
http://www.hupse.eu/radio