De laatste 78-toeren platen waren niet meer bedoeld voor de zware weergevers met stalen naalden. Laat staan akoestische koffergrammofoons; deze vormden nog maar een klein deel van markt. Er werd geen slijpmateriaal meer toegevoegd. Dat werd in de vroegere jaren toegevoegd om er juist voor te zorgen dat de stalen naald zo snel mogelijk de vorm van de groef aan nam. Vanaf 1950 werden vrijwel alle elementen alleen nog maar uitgerust met saffiernaalden. En die mochten natuurlijk niet snel slijten. Tevens was de gemidddelde naalddruk van de modernere elementen gezakt tot onder de 15 gram.
Na 1950 werd steeds fijner persmateriaal gebruikt om de plaatruis te minimaliseren. Tevens werden na 1948 de hoge tonen bij opname versterkt, om ze bij weergave weer te verzwakken. Ook om de ruis te onderdrukken. Immers doordat men steeds beter in staat was de hoge tonen op te nemen en weer te geven, werd de plaatruis een steeds groter probleem. De zware weergevers met stalen naalden konden niet met deze hoogste tonen overweg. Pickups met stalen naalden kunnen door de grote massa van naald, naaldhouder en anker niet hoger weergeven dan ca. 6 kHz. De zware magneetpickup's hieden er al bij 4 kHz mee op. Speel je zo'n plaat van na 1950 af met een zware magneetpickup en stalen naald dan worden de groeven met hoge tonen flink beschadigd. Beluister je platen van na 1950 die veelvuldig gedraaid zijn met naaldpickup eens met een lichtgewicht element met saffier, dan kun je duidelijk horen dat de hoge tonen zijn weggeslepen

In 1958 was het persmateriaal bij sommige merken al zo goed dat je bijna niet meer kunt horen dat het een 78-toeren plaat is. Bv. Artone of Duitse Polydor's. Met een zware pickup kun je ze alleen maar vernielen.

Groet, Jan

Is het niet zo dat die allerlaatste 78T serie, eind 50 jaren, materiaal zachter was en eigenlijk niet meer bedoeld voor die slinger gramm's Cq die zware koppen

Vanaf begin jaren '50 bevatten de 78-toeren platen al snel minder slijpmiddelen zoals leisteen. Zelfs stapt men op een gegeven moment over op vinyl voor 78-toeren.

Maar uiteindelijk ging de overstap van schellak naar vinyl eigenlijk zeer snel, zodat er zo min mogelijk "overgangsverschijnselen" waren. Ook de consument stapte immers snel over op de 3- of de 4-snelheden grammofoon. Veel radio-grammofoons b.v. werden gemoderniseerd door er een Triotrack dekje in te plaatsen.

Je moet persingen uit de jaren '50 dus eigenlijk niet afspelen met een vooroorlogs magnetisch element, maar met een veel lichter element met een saffiernaald. Mijn verhaal ging dan ook over schellakplaten tot circa 1950. Daarna is de vinyl plaat immers aan de beurt.

Het Philips 78-toeren kristalelement is een typisch voorbeeld van een "overgangselement". Dus voor 78-toeren platen geperst in de jaren '50. Vooral wanneer je er een saffiernaald in zet, b.v. de Philips 2945 naald (of een andere saffiernaald) is dat een geschikt element voor 78-toeren platen uit de fifties.

Een Brits overgangselement werd gemaakt door Decca, zie hiervoor http://www.hupse.eu/radio/reproducers/DeccaE.htm

De overgang van mono naar stereo in 1958 verliep veel geleidelijker en gaf dus aanzienlijk meer problemen. Dit kwam onder meer omdat de single in mono uitvoering het nog minstens 20 jaar volhield, en niet direct vervangen werd door een stereo single.

--
http://www.hupse.eu/radio