Meen ook dat voor den oorlog het AC net stroom lager was
Dus minder stroom gehad heeft AC 110 volt .
Nu pas na jaren gaat het tellen ?
Meen ook dat de Hoog spanning in die ouden toestellen veel lager is .
Dan blijven ze ook beter.

Huub

Ik heb sterk de indruk dat de teerdot condensatoren in vooroorlogse Philips radio's de tand des tijds véél beter hebben doorstaan dan hun broertjes in naoorlogse radio's.
Deelt iemand die observatie? En wat zou de reden kunnen zijn?

Goeie vraag, die helemaal los staat van de discutie over lekkende condensatoren.

Wanneer is precies dit type condensator op de markt verschenen?

In de 4 buis U modellen waren ze alom tegenwoordig en toestellen met P buizen zijn er ook dikwijls van voorzien. Dan komen we ergens uit rond het midden van de jaren 30?

Is er in de loop der jaren een wijziging geweest in de samenstelling an de teer of beter papiersoort gebruikt voor dieeëlictrum?
Mogelijk stonden radio's voor 1940 meer in "de goede kamer"?

Benieuwd naar reactie's en eventuele info hieromtrent.

Groetjes
Eleen

Het onderwerp teerdotten is hier uit en te na aan de orde geweest. Tot vervelens toe.
Toch waag ik het om het nog eens aan de orde te stellen.
Ik heb sterk de indruk dat de teerdot condensatoren in vooroorlogse Philips radio's de tand des tijds véél beter hebben doorstaan dan hun broertjes in naoorlogse radio's.
Deelt iemand die observatie? En wat zou de reden kunnen zijn?

De reden waarom die voor de oorlog gemaakte teer c's beter zijn als hun na de oorlog
gemaakte broertjes, weet ik niet. Maar het is een feit dat ze meestal beter zijn
gebleven. Toch beter maar wel de net c en de twee ratel c's wel te vervangen.
En ook al speelt zo'n radio dan goed, alle c's waar spanning op staat goed te
controleren op lek.
In de voor de oorlog gemaakte radio's zien ze er over het algemeen nog netjes uit.
Dat kun je bepaald niet zeggen van de na de oorlog gemaakte radio's, open gebarsten c's.
Gr Cees.

--
CornelisBB

Papier - Wax condensatoren

Henk

--
Gr. Henk van 't Kruis

https://www.buizenradioclub.nl

Oorzaak is de papiersoort, die gebruikt is als diëlectricum. In de eerste series radio's van Philips zaten blikken condensatordozen met groepen condensatoren, die in paraffine gegoten waren ipv. het latere pek/was composiet (dat abusievelijk teer genoemd wordt). Deze condensatoren hadden lompenpapier als diëlectricum (in militaire toepassingen werden die al gauw verplicht) en als de doos goed vochtvrij was afgedicht (en niet door roest was aangetast!), gingen ze vrijwel nooit lekken. Begin jaren dertig is Philips deze condensatoren steeds meer los in kartonnen kokers gaan zetten. Midden jaren dertig werden ook de kokers weggelaten vanaf dat moment werd het lompenpapier vervangen door veel goedkoper, houthoudend papier. Hier begint dan ook het gelazer, want houthoudend papier verzuurt naar verloop van tijd en het begint dan te geleiden en valt tenslotte uiteen tot poeder. Aan oude boeken, die op goedkoop houthoudend papier gedrukt zijn, kun je dit verschijnsel goed waarnemen.

Vlak na de oorlog is Philips weer condensatoren in pek-composiet gaan maken met lompenpapier als diëlectricum. Ze werden in een aluminium hulsje gegoten en waren bestemd voor meetapparatuur. Ook kwam er later nog een serie, die in een aluminium buisje was gemonteerd voor hogere spanningen. Het buisje was aan beide kanten met rubber afgedicht en aan de buitenkant waren deze condensatoren voorzien van grijze isolatiekous, waar de opdruk op stond - je komt ze vaak tegen in TV's van midden tot eind jaren '50. Deze typen condensatoren zijn soms ook nu nog niet lek, maar doordat het was-composiet en de rubberen afdichtingop den duur ook degenereert en poreus wordt zijn ze in nu per definitie ook verdacht.

Een drietal - het topic overschrijdende - bijdragen van Ger Fust, Otto Tuil en Hans Op den Camp zijn (als screenshot) verplaatst naar de draad " Nederlands Forum over Oude Condensatoren ? " op het beheerforum, alwaar betreffende gedachtenwisseling voortgezet kan worden.
Hier, op het radioforum, gaat het over " Teerdotten vóór en na 1940 ".

Forumbeheer.

Hans,

Ik heb bij beide identieke problemen, hooguit de ingeblikte en bewijst eigenlijk
het werkelijke probleem.

De afdichting.

Indien je een condensator gebruikt ruim binnen hun werkbare marges en ze zouden
perfect waterdicht zijn of wel goed dicht.
Gaan ze lang mee.

Probleem komt om de hoek kijken daar de gebruikte materialen niet echt 100% zijn.
Hoewel voor de geschatte economische leeftijd van een toestel waren die teerknollen
echt zo slecht niet.
Ze voldeden ruim 30 jaar immers.
Nu dik 50-70 jaar later is het niet anders.
Door degradatie van de materialen.

Een 2e aspect kan zijn 1930-40 tov 1950-60 is de productie verslechtering.
Ik Ontdek wel vaak luchtbellen in het teer op moment van openbreken.
Ook is de ene condensator harder dan de andere,
Bedoel hardheid van het teer wat dan verbrokkeld of taai nog is.

Heb er niet zo opgelet of nu die vroege nog meer taai zijn dan de jongere type.
Dat zou evt kunnen inhouden dat het gebruikte teer samenstelling wat is veranderd.

ALs ze hard en dus snel afbrokkelen betekend natuurlijk dat er reeds al lang scheurtjes in zaten en dus vocht binnen kan dringen anders inwendig de boel uitdroogt
en dus in beide gevallen het dielectricum aangetast is.

Het onderwerp teerdotten is hier uit en te na aan de orde geweest. Tot vervelens toe.Toch waag ik het om het nog eens aan de orde te stellen. Ik heb sterk de indruk dat de teerdot condensatoren in vooroorlogse Philips radio's de tand des tijds véél beter hebben doorstaan dan hun broertjes in naoorlogse radio's. Deelt iemand die observatie? En wat zou de reden kunnen zijn?

ja, dat klopt. Dit verschijnsel heeft trouwens niets met "teer"-afdichting te maken, en ook niet met Philips. Het komt immers ook voor bij andere onderdelen zoals transformatoren, papiercondensatoren zonder zwartgekleurde afdichting, en zelfs bij weerstanden. Dat men het maar steeds heeft over "teerdotten" is dus nogal misleidend.

De reden is vrij simpel, de na-oorlogse toestellen hebben gemiddeld gesproken veel vochtiger gestaan vergeleken met de jaren '30 toestellen. Hoe vochtiger hoe meer defecten. Men wist dit al in de jaren '20.

In de periode tot ongeveer 1985 werden voornamelijk toestellen verzameld van voor de oorlog. De oudere na-oorlogse toestellen werden in die periode weggegooid of opgeslagen in vochtige onverwarmde schuren. Vandaar.

(Voor Maurice: de hardste "teer" afdichtingen zijn van rond 1940. Deze vertonen vaker scheuren, en er breken ook vaker stukjes spontaan af).

Vocht herken je aan roestvorming, en aan "luidsprekerdoek chromatografie":

--
http://www.hupse.eu/radio