Dat het zo werkt begrijp ik.
de weerstanden zitten op deze manier opgesloten , er is geen luchtcirculatie , wat dat op termijn gaat doen is afwachten,
ik zou het netter vinden om alleen de dioden in de buisvoet te doen en onder het chassis een weerstand in de + op te nemen.

de eerder genoemde az41 zou je ook kunnen gebruiken met een verloopvoetje mocht de az1 schaars worden.
60ma moet kunnen.

Ben, ± 210 Ω per diode is nogal aan de krappe kant, bij een goede AZ1 valt er over elke diode pakweg 25 V bij 50 mA. Dat wordt dan zo’n 500 Ω per diode.
Wat betreft de constructie met de diodes in de kneep, bij de maximale stroom van 100 mA wordt er dan 2,5 W gedissipeerd en dat zal in zo’n krappe ruimte toch nijdig warm worden als het een aantal uurtjes in gebruik is. Die warmte kan tenslotte nergens heen.
Ik gebruik voor de reparaties een exemplaar met nog iets meer, ± 270 Ω totaal in serie met de “katode” verdeeld over 120, 56 en 100 Ω, voor het gemak zitten over de 100 Ω 2 stekker busjes waar je dan een voltmeter op kunt aansluiten (10V / 100 mA), na een poosje in gebruik is hij meestal aardig warm.
m.vr.gr.
Anton van den Oever

de inwendige weerstand van een diode van een AZ1 als functie van de stroom vind je b.v. hier http://www.mif.pg.gda.pl/homepages/frank/sheets/063/a/AZ1.pdf

Bij een stroom van 60 mA is de inwendige weerstand dus circa 600 ohm. Bij wat lagere stromen loopt de weerstand op tot 800 ohm, bij wat hogere stromen daalt de inwendige weerstand iets. Het totaal gedissipeerde vermogen is circa 3 Watt bij 60 mA. Dit is nog wel te verwerken door de bakelieten huls van een kapotte AZ1, zeker wanneer je deze handig gekozen opstelling van de weerstandjes toepast.

Een weerstand van 100 ohm is in elk geval te klein, en de getoonde 204 ohm is ook nog een faktor 3 te laag. Het gedissipeerde vermogen in een weerstand van 100 ohm is weliswaar gering, circa 0,5 Watt, maar verder heb je er niet veel aan. Je poetst de mythe van de serieweerstand van 100 ohm niet gemakkelijk meer weg, men heeft nu eenmaal een vaste mening over zoiets.

Bij wat grotere stromen (b.v. 100 mA) en bij een wat krappe openingshoek van de gelijkrichter (deze hoek is afhankelijk van de capaciteit van de bufferelco) neemt het gedissipeerde vermogen kwadratisch toe en is het om deze reden niet meer mogelijk om een AZ1 te emuleren m.b.v. ingebouwde siliciumdiodes. Er brandt dan een gat in de huls van de buis, en/of de weerstandjes verbranden.

Wat betreft de opmerking van Anton over een serieweerstand van 500 ohm, dat klopt dus vrij aardig. Of je 1 serieweerstand gebruikt van 600 ohm, of 2 stuks van 600 ohm (voor elke anode 1), dat maakt niet uit. Ook het totale vermogen blijft gelijk, alleen wordt dit bij gebruik van 2 weerstanden netjes verdeeld over beide weerstanden.

--
http://www.hupse.eu/radio

@Rene, het gaat om een defecte AZ1 en er komen 4 ‘luchtgaatjes’ in de voet.
@Anton en John, de bedoeling is om in die benauwde ruimte net genoeg energie kwijt te kunnen zodat deze defecte buis nog ‘gewoon’ te gebruiken is.
In de radio meet ik met een goede AZ1 282V.
Bij een test met diode’s en 2x 68=136 Ohm in elke sectie, meet ik 318V maar zet ik de carrousel op 245V dan is dat 287V.
De 245V carrousel stand geeft een spanningsval van zo’n 30V, ik wil echter dat hij op de 220V stand ook werkt.
Anton, in jouw geval met de 3 R’s (276 Ohm) in serie, verlies je bij 60mA 16,56V dat is in totaal 0,99W.
Doordat de weerstanden per diode in serie staan werk je met de helft van de stroom en krijg je ook een lagere dissipatie.
Zie de onderstaande tekening die is aangepast aan jouw weerstands waarden, maar omdat John aangeeft dat het niet uitmaakt kan ik dit wel verkeerd beredeneren.
Mogelijk kan de mythe over de 100 Ohm weerstand hiermee uit de wereld worden geholpen, of er komt een nieuwe bij.
Dank voor de reacties en groet, Ben

--
Een helikopter overzicht heeft pas zin als je niet te hoog vliegt.

AZ1 experiment.
Bij dit onderwerp is een van de problemen de in de weg zittende steel. Dit kan in veel gevallen worden opgelost door die steel met een gas penciltorch rood heet te stoken en hem daarna met, bijvoorbeeld, de achterkant van een potlood naar binnen te drukken. Dit zal het probleem van het heet worden niet oplossen, maar in het geval dat men een transistor met bijkomende electronica wil inbouwen geeft het toch meer mogelijkheden. Het lukt het beste bij buizen die onder aan een dikke glasrand hebben. De getoonde E419 heeft zo'n dikke rand en lukte dan ook gemakkelijk. Nog beter ging het bij de Amerikaanse 71A, zie de nóg verder ingedrukte steel. Een RGN ?? heeft een duidelijk dunnere glasrand en die mislukte dan ook. Misschien kan hier toch iemand zijn voordeel mee doen. Leo Smits.




Leo Smits

AZ1 experiment.
Ben even om te laten zien dat het kan zonder dat de buis luchtlek wordt. De E415 zowel als de 71A liggen zo al zeker 2 jaar ongebruikt te wachten tot iemand er iets mee doet. Ik heb er geen plannen meer mee, hij die er mee wil experimenteren mag ze hebben voor de verzendkosten of afhalen.
Leo Smits.

De buisvoet van eerste buis was na 2 uur spelen bij 60mA toch behoorlijk heet geworden en blijkt niet geschikt voor langdurig gebruik, zoals eerder opgemerkt.
Om die reden is er bij de tweede defecte buis naar een weg gezocht om die warmte af te voeren en als volgt gevonden. (zie foto’s)
De voet wordt hier minder heet na 2 uur spelen maar wel warmer dan de voet van de EBL1 uit dezelfde radio.
Ook hier zijn 2 keer de (4x 68Ω =272Ω) weerstanden in serie met elke diode gezet en ruim ingesmeerd met koelpasta.
Duidelijk is dat de componenten in de kneep geen contact mogen maken met de koperen strippen, dit om sluiting te voorkomen maar zeker ook voor de veiligheid.
Dit principe is mogelijk ook te gebruiken voor andere defecte buizen/voeten waarin de warmte uit de kneep gehaald moet worden. Groet, Ben

--
Een helikopter overzicht heeft pas zin als je niet te hoog vliegt.