Otto,

voor een hoge uitgangsspanning kan je beter een pentode gebruiken, b.v. een EF86. Bij 300 volt voedingsspanning haal je daarmee een uitgangsspanning van 62 volt bij 5% vervorming. Dat is 175 volt top-top.

Voor 200 volt top-top verhoog je de voedingsspanning tot 350 volt.

Volgens mij kun je twee buizen gebruiken en in tegenfase aansturen de wisselspanning op elke anode haalt dan 62 volt en tussen de anodes staat derhalve 124 volt. Dat is ca 372 volt tt. Tegenwoordig wordt dat veel gebruikt bij stereoversterkers, door ze in zgn brugschakeling te zetten. De afsluitimpedantie verdubbelt ook.

Henk Roovers

De ECC40 komt nog wat gunstiger uit de bus dan de ECC82. Hij mag een maximale voedingsspanning hebben van 400 Volt.

Dank voor de tip, Jan. ECC40's heb ik nog wel wat van, ik zal de datasheet eens bestuderen.

Otto

--
Ohm sweet Ohm...

Ik neem aan dat je, behalve die hoge uitgangsspanning, ook nog wat secundaire voorwaarden stelt. B.v. lage vervorming. Dan is de door John genoemde 5% waarschijnlijk buiten proportie.

Hallo Ben,

Ik ben zeker niet met hi-fi bezig. Door het buizen AM-zendertje van Pieter Vos heb ik inspiratie gekregen om een transformatorloze modulator de maken. De hoge "swing" is dus nodig om de in klasse-C ingestelde "eindbuis" te moduleren. Bij onvoldoende swing krijg ik de modulatie niet diep genoeg. Vervorming is dus niet zo'n ramp, zolang die maar op middengolfniveau zit en/of niet als storend wordt gehoord

Ik denk dan aan b.v. een ECC88. En niet in cascade, maar in cascodeschakeling. 300 Volt voedingsspanning lijkt me daarbij wat krap. Of zie ik iets over het hoofd?

Ik dacht dat en ECC88 niet zo'n hoge spanning aan kon?

Otto

--
Ohm sweet Ohm...

Ik ben geen audioman dus misschien een domme vraag. Wat wil je met zo'n hoge spanning. Ik had geen idee dat er in audio met dit soort spanningen werd gewerkt over een luidspeaker.

De spanningen over de spreekspoel van de luidspreker zijn inderdaad vrij klein. Maar die spanning wordt i.h.a. via een UGT geleverd door een vermogensbuis. Zo'n eindbuis heeft echter wel een veel hogere stuurspanning nodig dan de spreekspoel, vooral als dat een triode is.

Dan misschien een oplossing, weet niet of het voor audio ook zo werkt ivm de frequentie (te grote componenten) Ik ben meer thuis in HF en 200V uitgangspanning is daar al hoog. Hoger is echter niet moeilijk door een te lagere load te nemen en deze middels een spoel/Condensator in T of L netwerk aan te passen. Over de spoel staat de spanning zo op tot 1000V bij 100W uit (100W bij 50 ohm load is ongeveer 70V) Ik dacht dat je bij audio echter flink wat stroom nodig had bij lage spanning ipv hoge spanning/lage stroom. Een balanstrap kan in iedergeval meer spanning leveren.

In HF wordt er dankbaar gebruik gemaakt van resonantieverschijnselen, maar zulke verschijnselen zijn in audio uit den boze. Als je je realiseert dat het betreffende frequentiebandje niet alleen slechts 20 kHz bedraagt, maar dat er ook sprake is van een verhouding van ongeveer 1000 tussen de laagste en de hoogst te versterken frequentie (20-20.000Hz), dan begrijp je waar de schoen knelt. Daarom is het ook bepaald geen sinecure om een goede UGT te ontwikkelen.

Ik ben geen audioman dus misschien een domme vraag. Wat wil je met zo'n hoge spanning.

Een zinvolle toepassing voor een dergelijke versterkertrap is b.v. de aansturing van een hoogohmige bandrecorderkop. Dit koptype werd in het buizentijdperk veel gebruikt, vooral omdat hiermee vrij simpel een goede signaal-ruisverhouding kan worden bereikt.

Waar Otto dit voor nodig heeft weet ik natuurlijk niet. Het aansturen van een triode eindbuis vereist inderdaad ook een vrij hoge wisselspanning. Maar hier liggen de verhoudingen toch niet zo extreem. Bijvoorbeeld een klassieke Western Electric eindtriode type 300 vraagt bij een voedingsspanning van 300 volt een aansturing van 120 volt top-top (45 volt eff). Alleen wanneer je een regeltriode "misbruikt" als audio eindbuis ontstaat een probleem. Dit is meestal vrij goed op te lossen via een smoorspoel- of een trafokoppeling.

In de moderne versterkerbouw grijpt men graag weer terug naar dergelijke triodes. De reden hiervoor is de terugwerking van anode naar rooster die is "ingebouwd" bij elke triode. Een dergelijke terugwerking noemt men in de regeltechniek "lokale tegenkoppeling". Wanneer de terugwerking erg hoog is, zoals bij de eerder genoemde regeltriodes, kan de versterking van de eindbuis dalen tot circa 2x, waardoor een aansturingsprobleem ontstaat.

Dergelijke versterkers worden, grappig genoeg, meestal aangeprezen als "vrij van tegenkoppeling" :-P

Een soortgelijke toepassing is het aansturen van een audio eindtrap die bestaat uit eindbuizen die zijn geschakeld als kathodevolger. Ook hierbij is sprake van lokale tegenkoppeling, en dus van een lage versterking (in dit geval iets minder dan 1x). De transistorversterker die hier laatst is besproken (met de flitselco en de Schottky diodes) is een treffend voorbeeld van zo'n configuratie. Het aansturingsprobleem werd hier opgelost door de voedingsspanning voor de stuurtrap veel hoger te kiezen dan de voedingsspanning van de eindtrap.

--
http://www.hupse.eu/radio