Er zullen ongetwijfeld hobbyisten zijn die je de preciese gegevens kunnen doorgeven.
Ik zou in zo´n geval wat op mijn instinkt afgaan en de grootte en gewicht van de ijzerkern afschatten. Je hebt dan als snel een oordeel over de capaciteit van deze trafo/smoorspoel.
De taps van 15/20/35 volt zijn met grote zekerheid voor de neg. roosterspanning van de eindtrap. Verschillende waardes voor verschillende buizen.
Kijk ook naar hoe dik de windingen zijn en dan heb je al gauw een idee wat deze trafo´s kunnen leveren aan stroom. De zwarte trafo zit goed in het ijzer. 200-250 mA lijkt mij wat veel voor de hoogspanning. 150 mA is realistischer.
Nogmaals dit is zo gevoelsmatig mijn mening. Geen garantie.

Misschien kun je een luciferdoosje naast de trafo´s zetten en opnieuw fotograferen om een beter idee te krijgen hoe groot deze trafo´s zijn.

Er is wel voldoende informatie beschikbaar hoe vermogens van trafo's te bepalen.
ALs je primair het vermogen weet kun je secondair destileren.

Als vuistregel kun je bij oude voedingstrafo's het volgende aanhouden:

Meet in centimeters de dikte (stapelhoogte) van het blikpakket en de breedte van het "middenbeen".
Vermenigvuldig deze waarden en kwadrateer de uitkomst.
Dat antwoord moet je vervolgens met 0,64 vermenigvuldigen, dan krijg je in VA's het vermogen wat de kern kan transformeren.

Opm.: het "middenbeen" is vaak moeilijk precies te meten; je kunt ook de breedte van een "zijbeen" nemen en die waarde met 2 vermenigvuldigen.

Voorbeeld:
stapelhoogte = 4 cm en "middenbeen" = 3 cm ( dus "zijbeen" = 1,5 cm).
Het vermogen wat de kern kan verstouwen is ca. (4 x 3) x (4 x 3)x 0,64 = 92 VA.

Kom je hoger uit met de totale voedingsbehoefte van bijv. een zelfbouwversterker dan is de trafo niet geschikt.

De volgende stap is kijken of de wikkelingen ook de stroom kunnen leveren die je nodig bent.

Daartoe moet je de draaddikte meten van de diverse wikkelingen,
dat kan met een schuifmaat. Meet de diameter en bereken de draaddoorsnede in mm2.

Een gangbare maximaal toelaatbare stroomdichtheid is 3,5 Ampere per mm2.
Bij Philips, en die was wat zuinig, kun je ook wel 4A per mm2 aanhouden.

Het meten van de draaddikte van de hoogspanningswikkeling is vaak een probleem.

Je kunt dan als volgt te werk gaan.
Meet alle overige (secundaire) draaddiktes en bereken per wikkeling de max. toelaatbare belasting in VA.
Tel deze vermogens (in VA's) bij elkaar op en trek dat totaal van het kernvermogen af.
Het overblijvende vermogen is dan wat je voor de hoogspanning kunt gebruiken.

Even voort bordurend op de "voorbeeldtrafo" van 92 VA,
stel die geeft 2 x 300 Volt, 6,3 Volt en 4 Volt.
Je hebt uitgevist dat het draad van de 4 volt wikkeling tot 2,5 Ampere belast mag worden en dat van de 6,3 Volt wikkeling tot 5 Ampere.
Dan is er voor de hoogspanning 92 - (10 + 36,5)= 45,5 VA over.
Met 300 Volt kun je trafo dan belasten tot 150 mA.

Zub afkomstig uit Siemens ELA2780, werkt daarin bij pieken van zo'n 260mA.

Gr. Remko.

De trafo komt uit een Philips meetapparaat van de twede helft van de jaren '50. Datumcode 1957 week 16 maar het apparaat kan natuurlijk al van een eerdere ontwerpdatum zijn.