Het beste is je met de fundamentele werking van electronenbuizen in het algemeen bezig te houden.
Heb je bij een andodespanning van 250 volt en een -vg1 van 7,3 volt een Ia van nog maar 24 mA, dan is deze buis geheel op. De inwendige weerstand is hoog opgelopen en de vervorming ontoelaatbaar hoog.
Er vindt geen maximale vermogensoverdracht meer plaats.

Een nieuwe EL84 zal zijn 48mA emisie gedurende zijn levensduur een lange tijd houden en minimaal teruglopen. Totdat een punt bereikt is waarna deze "curve" relatief snel gaat knikken en de buis veel sneller terugloopt. Na deze knik is het in feite met de buis gedaan en heeft zijn levensduur doorlopen.
Het verloop van levensduur van een elektronenbuis is alles anders dan lineair.
Ik heb hierover ergens een artikel in één van mijn boeken die ik hier niet heb en waarna ik moet zoeken.

Bij het testen van een buis bijvoorbeeld een EL84 hoort er volgens
mijn buizenboek bij een spanning van 250 Volt op G2 resp. anode
bij een spanning van -7,3 volt op G1 een stroom van 5,5 en 48 mA te lopen.
Wanneer ik bij een buis nog maar de helft van deze waarde meet dan is deze
in mijn beleving half versleten.

Een dergelijk buis is alleen nog rijp voor de vuilnisbak.

Bij een emissie meting staat deze echter nog ruim in het goede groene gebied.

Met een emissie tester krijg je alleen een indicatie van de conditie van de kathode.

Het is een lang verhaal maar om een goed beeld te krijgen van een conditie van een buis moet je eigenlijk de drie hoofdconstanten bepalen: de steilheid, de versterkingsfactor en de inwendige weerstand.
In de praktijk wordt bij het testen meestal alleen de steilheid en de instelstroom in een gegeven werkpunt bepaald.
Als de steilheid en de anode stroom met ca. 40% is gedaald is een buis gewoon opgebruikt en versleten.
Voor eindbuizen is een daling met 30% al reden tot afkeur, de inwendige weerstand is dan al zover toegenomen dat vervorming een grote rol gaat spelen.

Het probleem is alleen dat je niet weet wat de oorspronkelijke waarden (de Engelsen hebben er zo’n mooi omschrijving voor: the initial values) zijn geweest, daarom moeten we min of meer noodgedwongen uitgaan van de z.g.n. Bogey value, dat is de instelling zoals in het buizenboek of het data blad van de fabrikant is vermeld.
Deze Bogey value is dus een gemiddelde waarde waar de fabrikant van een product naar streeft.
In de tijd dat buizen nog werden gefabriceerd met nauwe toleranties op goed onderhouden machines was dit een redelijk constante waarde, je kunt dan stellen dat bv. 90 % van de productie aan de Bogey value voldoet.
Ook al kunnen de karakteristieken van de overige 10% soms zelfs wel tot 25% afwijken.
Dit is tevens ook de reden dat er geen fabrikant is die grenswaarden voor afkeur publiceert. (op enkele professionele typen na)

Ik heb laatst een aantal ongebruikte 6L6GA buizen van GE (originele productie) gemeten waar dit nog eens bevestigd werd, alle 7 geteste exemplaren hadden nagenoeg dezelfde anode stroom bij een gegeven werkpunt en de zelfde steilheid.
Bij de hedendaagse producties in verre landen is dit eerder een uitzondering dan regel.

Eigenlijk werkelijk alleen van belang is afname van de steilheid vanaf het moment dat de buis voor het eerst in gebruik werd genomen, die initial value.
Alleen door deze te kennen kun je immers beoordelen hoever iets gesleten, opgebruikt, verouderd of wat dan ook.
Jammer genoeg was (en is) er geen fabrikant die deze initial value op het doosje vermelde, laat staan op de buis heeft aangebracht.

Vergelijk het met een autoband; wat was de diepte bij aanschaf? en wanneer spreek je over een half versleten band?
In tegenstelling tot elektronenbuizen zijn deze gegevens bekend; de gemiddelde nieuwe autoband (althans, volgens Continental) heeft een profieldiepte van 8 mm.
De wettelijke minimale profieldiepte van banden mag niet minder zijn dan 1,6 millimeter, je kunt dus 6,4 mm van zo’n band “opgebruiken”
Je kunt in dat geval dan ook spreken over verandering in procenten, stel dat je een paar gebruikte banden wilt aanschaffen met een profieldiepte van 4,8 mm, dat is dan dus een band van 50 %

Zie verder deel 2

Hier even een voorbeeld uit mijn praktijk. Om een geheel opnieuw ontworpen en gebouwde Amroh versterker compleet te kunnen maken, heb ik naarstig gezocht naar oude EL34 metalrim buizen. Uiteindelijk heb ik er meerdere gevonden. Ik heb toen wat metingen gedaan, en zoals te verwachten, waren niet alle buizen 100% meer. Maar, zoals de Engelsen zeggen, -the proof of de pudding is in de eating- , heb ik de buizen ook getest in mijn versterker. En wie schetst mijn verbazing, dat de slechtste buizen toch een goed resultaat opleverden. Met 2 buizen die volgens de buizentester nog slechts 30-35% zijn (met andere woorden, geen 100mA, maar 30-35mA bij de instelling volgens het buizenboek) leverde de versterker gewoon zijn volle vermogen. In mijn geval dus 30W, en dat bij een vervorming van minder dan 0,5%. De buizen waren hierbij ingesteld op een ruststroom van slechts 10mA. Deze lage ruststroom is mogelijk door de speciale schakeling van de eindtrap. De primaire wikkeling van de uitgangstrafo is hierbij voor 50% in de anodes en voor 50% in de kathodes geplaatst.
Conclusie: zoals Anton al aangegeven heeft, gooi uitgeputte buizen niet te snel aan de kant, want ze kunnen nog heel goed bruikbaar zijn.

Piet

Bij losse metingen ook opletten op oscilaties.
Door wirwar van relatief lange meet snoertjes kan dat problemen geven.

Test in zelfde opstelling ook een gegarandeerde goede buis.
Zo weet je dat je opstelling in orde is.

Verder test je als laatste de buis in het werkelijke toestel.

Simpel pak een werkend toestel en meet de gegarandeerd goede en dan de te onderzoeken buis.

Heel graag een antwoord hierop.

je hebt geen vraag geformuleerd, het is dus onmogelijk om een correct antwoord te geven, hoe graag je dit ook wilt.

Zoals Anton al zegt bepaal je met een standaard emissietest de conditie van de kathode van de buis. Aangezien de kathode het gedeelte van de buis is dat aan slijtage onderhevig is kan het nuttig zijn om de standaard emissie te meten. Naast het bepalen van eventuele sluitingen en lekken tussen de elektrodes.

De standaard emissie wordt uitgedrukt in mA. Dus niet in procenten, dat is een hardnekkig misverstand.

Een aantal buizentesters meet niet de standaard emissie, maar de anodestroom bij een vooraf gegeven instelpunt, of meet de steilheid, eveneens bij een vooraf gegeven instelpunt. Een buizentester die de levensduur meet ben ik nooit tegengekomen.

Het resultaat van een anodestroomtest of een steilheidstest is zeker niet gelijk of vergelijkbaar met het resultaat van een standaard emissietest, ik heb dit op dit forum al vaker uitgelegd. Het resultaat van zo'n stroom- of steilheidstest is uiteraard afhankelijk van het gekozen instelpunt, dit blijkt ook duidelijk uit het relaas van Piet van der Pol.

Voor de standaard emissietest geldt dat het resultaat onafhankelijk is van een vooraf gekozen instelpunt, het is in dat opzicht dus een absolute meting.

Vorig jaar stelde je de vraag "Hoe emissiewaarden in procenten uitdrukken?". Het antwoord vind je hier https://www.nfor.nl/archief/index.php?id=243771

--
http://www.hupse.eu/radio