Henk de Groot met een radio uit midden jaren 20. © Wouter Borre

Zie ook item op 1-Vandaag (weergave vanaf 20.16)

"JE VERDIENT ER EIGENLIJK NIKS AAN, WANT HET VERSCHIL MET EEN MEDIAMARKT MAG NATUURLIJK NIET TE GROOT ZIJN", ZEGT AREND GREVEN VAN RADIO REDEMEIJER. FOTO VINCENT JANNINK
BOB GEVERS

Uit het artikel in de Twentse Courant editie Hengelo e.o. door Bob Gevers.

Dat had Arend Greven zich nog niet gerealiseerd, dat hij al een halve eeuw Radio Redemeijer runt. In 1969 ging Engelbert Redemeijer met pensioen en nam monteur Greven de zaak aan de Emmaweg over. Sindsdien is er weinig veranderd. De werkplaats achter het winkeltje ademt de sfeer van decennia terug. Een tijdmachine.

Hij doet het tegenwoordig rustig aan. "Het is nu meer hobby"', zegt Greven, die aan oude ontvangers en meetapparatuur zit te sleutelen. Hij is 79 jaar inmiddels. Laatst liep hij eens over de begraafplaats en kwam er een flink deel van zijn klantenbestand tegen. "Elk graf heeft z'n eigen verhaal." Hij kent die verhalen.

Het bruine behang heeft altijd aan de muur van de werkplaats gezeten. Greven heeft nooit meegedaan aan de moderniseringsdrift van de concurrentie, doende in radio's, tv's en witgoed. "Ze zijn allemaal verdwenen", constateert hij. Hij noemt wat bekende namen van weleer, zoals Radio Nachtegaal, Radioko, Sterckel. "Hengelo telde een stuk of tien van zulke zaken in de jaren '50, '60. En ze konden er allemaal van leven."

Greven doet vooral nog in witgoed. Hoewel, een tijdje geleden heeft hij nog een 'platte tv' verkocht. "Je verdient er eigenlijk niks aan, want het verschil met een Media Markt mag natuurlijk niet te groot zijn." Aan de wasmachines en koelkasten van vorige generaties viel nog wel eens wat te repareren. Dat gesleutel is er ook vrijwel niet meer bij. "Die apparatuur laat zich ook niet meer demonteren, nu druk je er gewoon een nieuwe unit in."

Niet alleen de techniek is veranderd. "Alles moet snel tegenwoordig. Vroeger was het niet zo jachtig." Zijn klantenbestand bestaat voornamelijk uit senioren. Die zitten bijvoorbeeld om een koelkast verlegen. 'Ik laat het helemaal aan u over', krijgt ie dan te horen. Dan komt hij langs en bekijkt de situatie. Maar zo vaak gebeurt dat niet meer. Vroeger adverteerde hij regelmatig. Grinnikend: "Maar dan word je al gauw te druk. Nu zeggen ze: verrek, hij is er ook nog..."

----

De Emmaweg beleefde een periode van verloedering, maar is weer helemaal opgeleefd. Arend Greven zag het allemaal gebeuren. Radio Redemeijer en hij bleven al die jaren gewoon zichzelf. En hij is nog altijd bezig in z'n werkplaats. Zoals met een grote grijze communicatie-ontvanger met metertjes, draaischijfjes, knopjes. Merk Racall. "Onverslijtbaar, zendamateurs zijn er gek op." Hij speurt de frequenties af, maar er klinkt alleen geruis en gefluit: er is niemand meer 'in de ether...'

Op een plank ligt een elpee: '20 Stimmungshits', met onder meer Max Greger en Freddy Quinn. Het is zijn 'proefplaat.' Want sinds het vinyl een wederopstanding beleefde, worden overal de platenspelers weer van zolder gehaald. "Vaak zijn de aandrukrolletjes en aandrijfsnaartjes vergaan. Maar ik heb nog wel wat in voorraad, wie wat bewaart heeft wat!" Hij repareert twee pickups per week, meer wil hij niet.

Grevens werkdag begint om negen uur 's morgens steevast met het voeren van een duif, die dan altijd op het schuurtje op hem zit te wachten. Hij gaat nog een jaartje door. "Ik denk dat ik er volgend jaar maar mee stop. Dan ben ik 80, dan mag het toch ook wel een keer." Maar de vaste klanten mogen hem blijven bellen...

--
“Brandt dit licht, dan koppen dicht”.
Hanso H. Schotanus á Steringa Idzerda