"kruipstroom" tussen kathode en gloeidraad. En ineens herinnerde ik me weer
dat een UL41 buis wel eens last heeft van zilveroxide op het glas

Jouw radio uit 1948 heeft dan nog een vroege serie rimlock buizen. Je had dacht ik eerst buizen die een metalen ring om de voet hadden, en later Rimlocks die helemaal van glas waren. Kan het kloppen dat die metalen voeten nog gevoeliger waren voor oxidatie dan de glazen?

Opvallend aan jouw radio ook: geen LF voorversterking! Na de detector volgt meteen de eindbuis. Ik denk dat dit toestel bedoeld is voor ontvangst van lokale zenders, Hilversum 1 en 2 dus. De gevoeligheid is ook "maar" 100uV. Is bij jou ook de ontvangst van zwakke zenders goed met de KY483?

Hallo Gerard,

Om met jouw laatste vraag te beginnen; het is me al vaker opgevallen dat er tegenwoordig met dit radiootje - en ook andere met dezelfde buisbezetting zoals de BX180U van Philips - overdag geen of nauwelijks zwakke zenders worden ontvangen. Na zonsondergang wordt de ontvangst iets beter als gevolg van veranderingen in de ionosfeer (Kennely-Heaviside laag).

Met een U-toestelletje dat een buis meer bezit, zoals de NSF H282U , is er een wereld van verschil te beluisteren. Zelfs overdag . Maar vergeet niet dat daar een prijskaartje aan zat, want dat laatste uutje kostte in 1948 50 gulden meer dan de Erres KY483. Een hoop geld in die jaren...

Wat betreft de kruipstroom tussen de pennen van de buis door aanslag van zilveroxide schijnen meer van dit soort B8A rimlock buizen last te hebben. Ik had al een aantal krakende en brommende UL41 buizen klaar liggen om weg te gooien. En die hadden alle een metalen huls en een productcode ZC . Maar nadat ik de oxide aanslag aan de onderzijde van de buizen tussen de pootjes met ammonia grondig schoon had gemaakt zijn de buizen weer als nieuw .

Het loont dus echt de moeite om dergelijke afgekeurde brommende en krakende eindbuizen een opfrisbeurt met ammonia te geven. Want ze worden vaak onterecht weg gegooid.

--
Met vriendelijke radiogroet, Hans