Goedemorgen Maurice, zal zeker het geval zijn geweest, dat de aquarellist geen idee had wat het was dat hij (moest?) afbeelden. Kreeg hij de opdracht om dat te doen? Of legde hij gedreven door persoonlijke interesse het tafereel vast? Mogelijk was hij de vader van het bikkeljongetje?

Sporen van wieltjes zijn het zeker niet. Ik heb er nog eens met mijn neus bovenop gezeten. Het zijn absoluut draden.

Ik was voornemens om het uit het lijstje te halen, maar het ding zit er met maar liefst... 23 spijkertjes in! En dat voor een lijstje van slechts 24 x 20. Tot op heden nog niet gedurfd dus, bang het lijstje te beschadigen.

Je hebt me wel op een spoor gezet Nico, misschien is het helemaal geen ontvanger zoals ik eerst veronderstelde. Maar dat de functie van de platen was om iets te ontdooien kan ik me niet voorstellen. In die tijd had je immers ook al verwarmingsspiralen. En die zijn veel effectiever om iets te ontdooien.

Of is het misschien een meetapparaat? Misschien is die man bezig de weerstand van de bodem ter plaatse te meten? Maar met welk doel dan? De aandrang om het toch uit het lijstje te halen, op zoek naar verborgen opschriften, wordt wel wat groter.

Toch denk ik dat het wel degelijk lampen zijn op het front. Ik heb er lang naar zitten kijken en ik kan er echt niets anders van maken.

En het feit dat het manneke dan weer wel een muts en sjaal draagt doet enigszins afbreuk aan zijn stoerheid. Maar mogelijk is daar ook wel een verklaring voor!

Dankjewel Pim, weer wat geleerd! Van dichtbij kijkend zie ik nu inderdaad dat het geen aquarel is. Voor wat betreft de achterzijde van het blad, zie mijn reactie aan Maurice.

Nou in déze opstelling zal dat niet zo best gewerkt hebben, met twee platen
zó dicht bij elkaar, op de sneeuw? Jouw Wiki- link vermeldt pennen die ìn de
grond geslagen werden en om enige bereik te krijgen zullen die op een flinke
afstand van elkaar moeten staan. En dan ook nog, nergens een koptelefoon?
Nico

--
een kinderhand
is ook weer gauw leeg

Dat is een interessante gedachte Ad, dank.
Ik weet dat men vroeger, zelfs nog voor WOI, al daarmee experimenteerde. Niet alleen via de aarde trouwens, ook via het water. De Engelse William Preece, hoofdingenieur van het British General Post Office, probeerde op die manier een telegrafische verbinding tot stand te brengen met een vuurtoren, omdat de kabel steeds kapot ging. Dat lukte echter niet heel erg goed.
Vandaar dat hij met de jonge Marconi in zee ging, die beweerde dat hij via de lucht een verbinding kon realiseren. Dat werd het begin van draadloze telegrafie.

Ik zal eens tussen mijn boeken snuffelen, mogelijk kom ik het boek tegen dat je bedoelt!

De prikkel om het ding uit de lijst te halen om al doende hopelijk wat meer informatie over dit tafereel te ontdekken wordt gaandeweg sterker. Maar, zoals ik al in een eerdere reactie schreef, ben ik daar nog niet toe gekomen aangezien er nogal wat spijkertjes gebruikt zijn om het plaatje op zijn plaats te houden. Er zal nog wat tijd over heen moeten gaan.

Hi Eduard, leuk, een relatief onbekende toepassing van elektriciteit in een ietwat triviaal kader, namelijk de vangst der vischen.
Maar ik denk dat dat in dit geval toch niet van toepassing is. In die tijd was het platteland namelijk nog vrijwel niet op het elektriciteitsnet aangesloten. Daarom maakte men daar toen ook nog gebruik van batterijtoestellen.

In de winter, als er sneeuw ligt op bevroren grond
Zitten de regenwormen nogal diep onder de grond, in
een soort knoedel en kùnnen niet eens naar boven komen.
Los van de vraag of ze op die diepte iets merken van
deze trukendoos
Nico

--
een kinderhand
is ook weer gauw leeg