De filmafspeler, eigenlijk filmprojector te noemen, is voorzien van een zg. "toonlamp".

Het licht van de toonlamp schijnt door een lensje en vormt dan een straal die door het optische geluidsspoor op de langslopende film vervolgens een lichtgevoelige cel treft.
Doordat het geluidspoor in zwarting variëert ontstaat er een belichting met wisselende intensiteit op de cel.
Een door de cel gestuurde stroom zal afhankelijk van het erop vallende licht evenredig met het geluidspatroon variëeren; dit wisselende signaal kan worden toegevoerd aan de ingang van een audioversterker en aldus hoorbaar gemaakt worden.

Edit: Zie een voorbeeld van een toonlampje op de foto.

Hallo Tom,

Ik weet dat er een systeem bestaat, het zogenaamde "philips miller system", waarbij geluid wordt omgezet in informatie in licht (of donkerte), wat mee geschreven wordt op films. Meer weet ik er niet direct van, maar je kunt eens zoeken op het net....

Succes, Leo

--
Met vriendelijke groet,

Leo Snoeren

https://www.rrd.link/ (onder constructie)

leosnoeren(apenslingertje)freedom.nl

Hoi,

In de vroegere 70er jaren heb ik geluid opgenomen voor 16 mm en 35 mm film en jawel in stereo! Met de klapper in beeld werd beeld en geluid synchroon gelegd op de filmmontagetafel. Zowel de camera als de recorder werden met een kristal gestuurd waardoor de snelheid van de camera en de geluidsrecorder identiek waren. Daarna werd het geluid synchroon overgeschreven van de 1/4 inch tape naar perfotape, deze heeft dezelfde afmeting als de film. De afspelende recorder (Nagra 4S 14.000,00 gulden in die tijd!) werd via het net gesynchroniseerd met de perforecorder en als ze gelijk liepen werd de opname gestart. Elk geluid, de muziek, achtergrond geluiden, geluid van de opname zelf werden gelijk geknipt op de montagetafel met de film en stond dus op een aparte perfotape. De film was een ruwe kopie van het origineel. Op die manier werd dus alles gelijk gelegd en gingen de perfotapes en de ruw gemonteerde film naar het filmlaboratorium waar de geluidsmix werd gemaakt op een perfotape. Als de filmbeelden klaar waren werden beeld en geluid op een film overgeschreven waarbij het geluid inderdaad op een spoortje naast de filmbeelden op het materiaal werd belicht. Na ontwikkelen en fixeren had je dus een film met optisch geluid, het lijkt op een lange reeks visjes achter elkaar. Hoe harder het geluid hoe dikker het visje en kon er dus meer licht door de film vallen wat resulteerde een optische amplitude die gelijk was aan het audiosignaal. Magnetisch geluid werd achteraf op de magnetische sporen op de ontwikkelde film geschreven precies zoala bij een bandrecorder. Als er nog vragen zijn laat maar weten!

Groethes Toine Segers

Ben jaren filmoperator geweest.Het klanlspoor is juist naast het beeld en zo een paar mm breed.de toonlezer staat zo een 20cm verder dan de lenzen de film draaid daar gewoondoor ik bedoel niet in schokken zoals voor de lenz.De toolezer is regelbaar links en rechts tegenover de film.In de jaren 60 kwam het magneetspoor tt 4 sporen naast elkaar.Dan moesten 4 versterkers werken,maar normale films hadden 1 of 2 sporen.