ferroceptor (Algemeen)

door soundman2 , Wouw, 28.11.2008, 11:46 (5841 dagen geleden) @ John Hupse †
Bewerkt door soundman2, 28.11.2008, 11:58

Hebben ze dan z'n zwarte laagje aan de bovenkant kaal gekrabd?

Er zit een extra druppel verf op zowel de h.f. als de l.f. transistor. Bij de h.f. transistor in dit ontvangertje is de kleurstip grijs.

Dit betekent vrijwel altijd dat zo'n onderdeel in de fabriek is "geselecteerd". Bij transistors selecteerde men vaak op stroomversterking, de kleur geeft dan aan dat de stroomversterking tussen de 20 en de 40 ligt, of iets dergelijks. Er werd ook wel geselecteerd op ruis en op frequentiebereik. Dit heeft allemaal te maken met de enorme variaties die indertijd optraden bij de transistorfabrikage.

Een van de problemen hierbij was dat de toestelontwerpers gewend waren aan de nauwe toleranties van buizenspecs (vaak 10%), maar geen raad wisten met de toleranties die optraden bij de produktie van halfgeleiders (vaak 100%, of zelfs 500%).

Philips ging creatief om met dit fenomeen, en verkocht halfgeleiders die op 1 of meer punten wel zeer ver afweken van de gepubliceerde specs als "experimenteertransistors". Het is bekend dat in de begintijd een groot deel van de geproduceerde halfgeleiders gewoon moest worden weggekieperd. Door de geproduceerde halfgeleiders te selecteren kon men de berg afval nog wat verkleinen.

In Japan ging men nog een stapje verder. Voor de Sony TR55 (een van de eerste Japanse transistorontvangers) werden 12 verschillende soorten oscillatorspoeltjes geproduceerd. Deze spoeltjes hebben allemaal een andere wikkelverhouding. De mengtransistors werden na productie geselecteerd in 12 verschillende soorten, bij elke soort hoort een bepaald type spoel. Op die manier ging men toen om met de toleranties en de bijbehorende produktieuitval.

Hetzelfde speelde zich later af met de ic's.
De eerste waren duur vanwege de enorme produktieuitval. Vaak bleef er maar 10 % over.
Ik heb voor een tiendeler nog wel meer als HFL 10 betaald (Zit ergens in DVM72), terwijl die dingen later zowat per kilo verkocht werden.
In de begintijd had je nog wel aanbiedingen van goedkope ic's. In Elektuur bijv is jarenlang geadverteerd met dergelijke ongestempelde ic's. De ic werden verkocht door BI-PAK oid. Ze waren kennelijk goed genoeg voor experimenteerdoeleinden.

Overigens blijft de geschiedenis zich herhalen. Bij kleurenbeeldbuizen, moest je in het begin foute triplets accepteren, net als de eerste LCD's foute pixels. De productie is zo geperfectioneerd, dat schermen met pixelfouten niet eens meer in de handel gebracht worden.

Ook harde schijven hadden zo iets.
Mijn eerste harde schijf (miniscribe) had een capaciteit van 22MB, waarvan 2MB onbruikbaar gemerkt bij de fabriekstest. De bad clusters stonden op het etiket. Thans koop je schijven waarop kennelijk geen fouten meer voorkomen, terwijl de capaciteit toch wel wat hoger ligt. Overigens was destijds 20MB een bodemloze put vergeleken met de 5 inch floppies van 180KB.

Henk Roovers